Budownictwo monumentalne gotyckie

Budownictwo monumentalne gotyckie korzysta chętnie ze sklepienia kolebkowego, klasztornego i krzyżowego. Okoliczność ta powoduje stosowanie grubych murów zewnętrznych i wewnętrznych, koniecznych do oparcia podstawy sklepień. W architekturze zewnętrznej często występują przypory równoważące parcie ukośne sklepień. W kompozycji bryły panuj zasada zupełnej asymetrii, wynikającej wyłącznie z potrzeb funkcjonalnych budynku. W odróżnieniu od architektury mieszkalnej świata antycznego na murach zewnętrznych zjawiają się liczne otwory okienne, lecz rozmieszczenie ich na elewacji jest przeważnie przypadkowe. Zasada osiowości rozmieszczania otworów nie jest zupełnie przestrzegana. Otwory okienne w epoce gotyckiej mają już ramy wypełnione małymi szybkami. Budynki przykrywane stromymi dachami o więźbie drewnianej przeważnie dwuspadowymi ze szczytami trójkątnymi, krytymi ceramiką. Wieże zakończone dachami-namiotowymi lub stożkowymi. W zakresie ogrzewania zrobiony został dalszy postęp. Wprowadzono kominki z okapami do ogrzewania każdej sali. Z charakterystycznych zamków epoki gotyckiej wymienić można zamek w Blois we Francji. Najstarszą część tego zamku poznać łatwo po bardzo grubych murach i gęsto ustawionych wachlarzowych kratkach schodowych. [patrz też: współczynniki przenikania ciepła, bricoman warszawa wilanów, grzejniki nowoczesne ]