Domy mieszczanskie we Wloszech

Domy mieszczańskie we Włoszech budowano w warunkach ciasnej zabudowy miejskiej na długich i wąskich działkach ; ich elewacje frontowe miały trzy okienka. Pomieszczenia handlowe znajdowały się na parterze, natomiast I piętro stanowiło część mieszkalną. Często w środku domu znajdowało się małe podwóreczko z kolumienkami lub z gładkimi ścianami. Parter był połączony z piętrem za pomocą dwubiegowej klatki schodowej w wydzielonym pomieszczeniu. Jest to jedna z charakterystycznych cech renesansu. Francja. Architektura mieszkaniowa we Francji w okresie renesansu rozwija się inaczej niż we Włoszech. Klasy zamożne budują w miastach domy mieszkalne, które nazywano hotel, a poza miastem pałace w otoczeniu ogrodów. Hotele budowane przeważnie w zabudowie zwartej miały w środku dziedzińce. Często dziedziniec był przed domem, otoczony z trzech stron zabudową (cour dhoneur), W układzie pomieszczeń występują często tzw. amfilada (bezpośrednie połączenie szeregu sal) oraz klatka schodowa dwu- lub trzybiegowa w wydzielonym pomieszczeniu. Schody ustawione początkowo na wprost wejścia zostają z czasem przesunięte na bok, ustępując miejsca salonowi. Pomieszczenia reprezentacyjne miały znaczną wysokość 4-:-.5 m. Sypialnie natomiast były umieszczane na poddaszach. Budynki mieszkalne stają się coraz bardziej komfortowe, madą już rodzaj łazienki, urządzenie wnętrza cechuje wyrafinowanie. Pałace lub zamki budowane na wsi mają własne cechy. Przez dłuższy czas utrzymują się wieże na narożnikach, jako reminiscencje budownictwa obronnego wystające na zewnątrz na całej wysokości budynku. W układzie rzutu panuje regularność i zasada symetrii. Budynki zwieńczone są stromymi dachami. [przypisy: wiązar dachowy, listwy przysufitowe, gabloty muzealne ]