Epoka klasyczna

Szczególnie posadzki mozaikowe odznaczały się bogactwem wzorów i kolorów. Znaczna część domów miała piętra. Wejście na piętro umożliwiały jednobiegowe, dość strome schody drewniane, umieszczone przy ścianach wewnętrznych dziedzińca. Rzut piętra nie jest dokładnie znany. Należy przypuszczać, że tylko część północna domu miała nadbudowę. Oprócz ciasno zabudowanych bloków powstawały domy w zabudowie luźnej, tzw. wille. Istnieje szereg wolno stojących willi o nazwach poetyckich, jak: dom Dobrego Losu, Dom Aktora Komediowego. Epoka klasyczna wykazuje pełną dojrzałość budownictwa mieszkalnego, tak w zakresie planowania całego miasta czy bloku, jak również poszczególnego domu. Wytworzenie systemu pastadowego daje możność niezależnego rozwiązania rzutu w dowolnym układzie sytuacyjnym. Również w tej epoce zanikają tzw. kurne izby, a zamiast nich wprowadza się komory dymowe. Wznoszenie domów piętrowych również jest cechą tego okresu. Okres następny, tzw. hellenistyczny jest dalszym rozwojem epoki klasycznej. Ciekawym przykładem jest miasto Priene w Małej Azji, założone wg systemu Hippodamusa, Miało ono osiem podłużnych ulic i szesnaście poprzecznych, zbudowanych w spadkach w formie schodów. Bloki mieszkalne miały kształt prostokątów, o przeciętnych wymiarach 47 X 35 m; przeciętna szerokość ulicy wynosiła 4,40 m. [przypisy: centralne pomieszczenie w domu rzymskim, bricoman wilanow, meble drewniane na zamówienie ]